Sa likod ng mga medalya, matitinding routine, at tagumpay sa entablado ng mundo, may isang katahimikan si Carlos Yulo na matagal niyang itinago. Isang tahimik na laban na halos sumira sa kanyang pagkatao. Ang 24-anyos na Olympic gymnast, na itinuturing na isa sa pinakapinagpipitagan sa kanyang larangan, ay naglabas ng emosyonal na kwento tungkol sa kanyang pakikibaka sa mental health—isang kwento na hindi kailanman nakita ng mga kamera, ngunit nagpayanig sa puso ng maraming Pilipino.

Sa isang panayam na ipinalabas nitong nakaraang linggo, buong tapang na ikinuwento ni Carlos ang panahong halos bitawan niya ang lahat. “May mga gabi na tinatanong ko ang sarili ko: Para saan pa ba lahat ng ito?” aniya, habang pilit pinipigil ang luha. Hindi siya masaya, hindi siya buo. At sa pinakamadilim na sandali, inamin niyang pumasok sa isip niya ang posibilidad na tapusin ang lahat. “Pagod na pagod na ako,” dagdag niya. “Wala nang natirang ako.”

Nagsimula raw ang lahat noong huling bahagi ng 2023, matapos ang sunod-sunod na kompetisyon sa ibang bansa. Sa kabila ng tagumpay at parangal, ramdam ni Carlos na tila wala na siyang kontrol sa sarili niyang buhay. Malayo sa pamilya, halos walang pahinga, at araw-araw ay binubuhat ang bigat ng inaasahan ng buong bayan—unti-unti siyang nauubos. “Lagi akong panalo, pero wala na akong saya,” aniya. “Pag-uwi ko, tititig lang ako sa kisame… para bang wala na akong laman.”

Ayon kay Carlos, isa sa mga pinakamahirap na bahagi ay ang pakiramdam na walang nakakaintindi sa kanya. Lahat gusto ang atleta, pero walang nagtatanong kung kamusta ang tao. Nang bumaba ang kanyang performance sa isang international event, sunod-sunod ang batikos. “Ang headline? ‘Bigo si Yulo.’ Pero walang nakakaalam na sirang-sira na ako sa loob.” Ang masaklap pa, natutunan niyang itago ang lahat sa likod ng ngiti—isang ngiting puno ng sakit.

Ang matagal na pananahimik ni Carlos ay dahil sa paniniwalang ang kalungkutan ay kahinaan. Bilang isang atleta, inakala niyang hindi siya puwedeng magpakita ng emosyon. “Lalo lang akong nagsikap, pero habang lumalakas ako sa labas, unti-unti akong nawawala sa loob,” aniya. Isang gabi sa kanyang apartment sa Tokyo, naupo siyang mag-isa, tinanong ang sarili: “Dapat na ba akong tumigil?” At oo, umabot siya sa puntong isinulat na niya ang kanyang pamamaalam. Isang liham na hanggang ngayon, hindi na niya maalala kung saan itinago.

Ngunit ang bagay na bumuhay muli sa kanyang loob ay hindi medalya, hindi parangal—kundi isang simpleng mensahe mula sa batang tagahanga. “Sabi niya, ‘Kuya Caloy, gusto kong maging katulad mo. Binibigyan mo ako ng lakas.’” Sa sandaling iyon, bumalot ang emosyon kay Carlos. Umiyak siya nang sobra. “Hindi ako malakas, pero may naniwala sa akin.” Kinabukasan, tumawag siya sa kanyang ina. Sa unang pagkakataon, binuksan niya ang kanyang puso. Ibinuhos niya ang lahat ng takot at pagod na matagal niyang kinimkim.

Mula noon, unti-unti niyang binuo ang sarili. Ngayon, bahagi na ng kanyang training ang pagpapahinga at pag-aalaga sa isipan. May regular siyang sports psychologist, nagbabawas ng exposure sa social media, at mas bukas na sa usapan kasama ang pamilya’t kaibigan. Gumagawa na rin siya ng journal at binibigyang halaga ang katahimikan. “Hindi diretso ang paghilom,” ani Carlos. “Pero pinipili kong mabuhay ngayon, hindi lang basta mabuhay—kundi mabuhay ng buo.”

Ang kanyang kwento ay isa nang babala at paalala—na kahit ang pinakamatibay na atleta ay tao pa rin. Umaasa si Carlos na sa pagbabahagi ng kanyang karanasan, ay mapapalawak ang kamalayan sa kahalagahan ng mental health sa mundo ng sports. “Hindi kami mga makina. Hindi kami palaging okay. Sana matutong makinig ang mga tao, hindi lang sa sigaw ng panalo, kundi pati sa tahimik naming hiyaw ng tulong,” dagdag niya. Sa kanyang mensahe sa kapwa atleta: Huwag matakot magsalita, at huwag magdusa nang mag-isa.

Mula sa bingit ng tuluyang pagbagsak, pinili ni Carlos ang lumaban. Hindi para sa medalya, hindi para sa kamera, kundi para sa sarili—at para sa batang nagpadala ng mensaheng bumuhay sa kanya. “Muntik na akong sumuko,” bulong niya. “Pero may isang taong naniwala. At ngayon, ako na ang pipiliing manatili, araw-araw.”